Aðalhöfundur: Karl Skírnisson
Vinnustaður eða stofnun: Tilraunastöðin Keldum, sníkjudýradeild
Inngangur: Fjöldi fisktegunda eru millihýslar hringorma, þráðorma sem lifa fullorðnir í sjávarspendýrum. Pseudoterranova tegundir lifa í selum, Anisakis í tannhvölum. Lirfustigin (L3, L4) geta lifað tímabundið í fólki. Þegar Pseudoterranova lirfur sleppa takinu í maga geta þær slöngvast eftir vélindnu upp í kok, Anisakis hringormar bora sig oftar yfir í kviðarhol og fara þar á flakk.
Efniviður og aðferðir: Frá 2004 hafa hringormar borist 17 sinnum til rannsókna að Keldum. Upplýsinga var aflað um hvar, hvenær og hvernig smitun var talin hafa orðið, oft fengust lýsingar á sjúkdómseinkennum.
Niðurstöður: Pseudoterranova decipiens fannst í 15 tilvikum (88,2%), Anisakis simplex í tveimur (11,8%). Algengast var að finna P. decipiens lifandi í koki eða munni (11 tilfelli), í eitt skiptið fannst lirfa í ælu barns, í öðru við þurrkun eftir salernisferð og í tveimur tilvikum fundust lirfur áður en fæðu var kyngt. Annað A. simplex tilfellið var spriklandi lirfa í bleyju ungbarns, hitt var dauð lirfa í soðnum fiski sem barn, sem verið var að mata, spýtti út úr sér. Vaneldaður þorskur var oftast nefndur sem uppspretta lirfanna, sushi (tvö tilvik) og steinbítur (önnur tvö) voru einnig nefnd. Stundum var fisktegundin óþekkt.
Ályktanir: Hringormslirfur í maga valda stingandi sársauka. Lirfur á flakki í kviðarholi geta verið lífshættulegar, skaðsemin fer eftir líffærinu sem flakkað er um. Brýnt er að fjarlægja lifandi lirfur úr neyslufiski. Dauðir hringormar geta valdið bráðaofnæmi.
